✒La pezuña de plata/295: Ludices Perlectis Textibus Certaminis
Nescio ubi in hac fabula
Prima ratio perdidi
Nescio quid me opprimit infernum
Hodie secundum calendarium
Ver venit iterum
Sol me movet
Anima quae semper nivibum habet
Et queritur de calore
Accepit comitem de memoria
Non deesset stella
Vide ne tacita euphoria
Herba exeat et comae
Et vere venit iterum
Sol me movet
Anima quae numquam resolvit
Et queritur de calore
Temporalis insaniam patior
descendo in terram et transeo
Linea divisa
Quid in hac fabula separat
Insania et ratio
Vox diaboli
Accipit in caput meum
Illuminat intus
A fulgur meretricem non cessat
Rigida
Ego omnia rigida
Eadem trajectoria
Et non intellego
Cur questus longius et remotius
Missus in angulis platearum
Ego iustus ad somnum
Et vidi hirundinum callidorum
Pendet nidum suum de SOLARIUM
Prima ratio perdidi
Nescio quid me opprimit infernum
Hodie secundum calendarium
Ver venit iterum
Sol me movet
Anima quae semper nivibum habet
Et queritur de calore
Accepit comitem de memoria
Non deesset stella
Vide ne tacita euphoria
Herba exeat et comae
Et vere venit iterum
Sol me movet
Anima quae numquam resolvit
Et queritur de calore
Temporalis insaniam patior
descendo in terram et transeo
Linea divisa
Quid in hac fabula separat
Insania et ratio
Vox diaboli
Accipit in caput meum
Illuminat intus
A fulgur meretricem non cessat
Rigida
Ego omnia rigida
Eadem trajectoria
Et non intellego
Cur questus longius et remotius
Missus in angulis platearum
Ego iustus ad somnum
Et vidi hirundinum callidorum
Pendet nidum suum de SOLARIUM
Jurado Enloquecido presenta este texto para participar en el concurso La pezuña de plata
Deos laudate, quod tandem finitum est.
ResponderEliminarFlectere si nequeo superos, Acheronta movebo
ResponderEliminarBene, videamus an nos dignum sit et aperitif
ResponderEliminarVale
ResponderEliminarLaus deo
ResponderEliminarIte misa est
ResponderEliminarRisus magna
EliminarCerrito - Ite missa est
EliminarDPD - Deo gratias
Sit fortuna vobiscum. Os, seré sincera, no sé latin he usado el traductor de Google. Pero quería estar a la altura.
ResponderEliminarSicut omnes et omnas
EliminarDe relatibus non comentian, pareciere si aparentare aparientia perpetrare non traduzcan, imposibili. Agrimensori cartesianus et en el clavus dandum. Kaput meum caput.
Eliminar¿ ? ( VOSE)
EliminarCerte imposibili, sapiens Trikolzus, sed mirabilis
ResponderEliminarUsurpando a Trikolz con trampa: No se en que parte de esta historia/Perdí mi primera cuenta/No se que diablos me sorprende/Hoy según el calendario/La primavera viene de nuevo/El sol me mueve/El alma que siempre tiene nieve/Se queja de calor/Recibido recuento de memoria/No te pierdas una estrella/Cuidado con la euforia tácita/La hierba sale de mi cabello/Y la primavera vuelve/El sol me mueve/El alma nunca se resuelve/Se queja de calor/Estoy sufriendo una locura temporal/Bajo a la tierra y paso/Línea dividida/Que separa esta historia/Locura y Razón/La voz del diablo/Se me mete en la cabeza/Ilumina el interior/No dejes de exhibir una puta/Rígido/Estoy todo rígido/misma trayectoria/No entiendo/¿Por qué te alejas cada vez más?/Enviado en la esquina de la calle/Solo me voy a dormir/He visto golondrinas astutas/Nest cuelga del balcón
ResponderEliminarIta nunc. Gratias tibi
Eliminar¡ Qué bárbaro, jurado enloquecido!
Jurado enloquecido...de atar y no me quedan cartuchos. Jaja
EliminarMuy bonito, pero no narra. Demasiada intención de querer ganar... (ja,ja,ja)
ResponderEliminar¡Salutem pluriman, ilustre jurado!
Jajajaja
EliminarAhora como yo mismo: ingenioso artefacto, sin duda, pero no es un cuento sino un poema narrativo. Por la erudición mostrada podría y no podría ser merecedor de céntimos, más que nada por no agraviar a los demás pedantes como un servidor. Como poema tiene imágenes potentes (una vez pasado por un traductor automático).
ResponderEliminarAhora la despedida: me lo he pasado en grande, me he reído con las críticas y me he escandalizado (literariamente) con los engendros pergeñados por mentes no muy sanas, lo que me alegra en grado sumo pues indica que somos legión los enfermos de literatura. Seguiré atento a este muy buen blog y en la entrega de premios espero poder charlar con gentes de tan buen humor (en los comentarios, de pronto vestidos de paisano somos todos unos ciezos). Un abrazo individualizado pero en "totum revolutum".
¡ Qué grande, Cerrito!. El nombre ya te va pequeño.
EliminarMi despedida en el 294.
Mi despedida en 293. No quería estropear el serial latino.
EliminarAl final me despido aquí, en el 295, perdón.
EliminarEl pesadito del tiro por la culata. Jajaja
Bueno, this is it. A todos: no me he divertido tanto desde la época de Arias Navarro. Esto ha sido un aventura inimaginable para mí, que me paso la vida luchando con las autoridades del castillo, limpiando la escuela y persiguiendo a Klamm. Con cada uno de ustedes (no sé si tutearos, no me parecéis del todo fiables) me he reído y, sobre todo, he aprendido muchísimo. Quien quiera que seáis, seguid vuestro camino sabiendo que el agrimensor (os he mentido, perdón, nunca dejé de medir tierras en realidad) os recuerda con afecto y agradecimiento. Buena suerte a todos y todas, no dejéis que la inmortalidad en que vais a vivir a partir de ahora en mi memoria os confunda. Y espero que sigáis por siempre sintiendo mucho incluso si, como yo, no conseguís nada, y que viváis alegremente y un día, dentro de una eternidad, os vayáis levemente, con ligereza y facilidad. ... Por cierto: los maquetadores leganenses, por alguna misteriosa razón, se olvidaron de mi cuento, así que no lo leeréis, de lo cual me alegro porque lo habríais machacado, cacho cabrones y cabronas. Salud y Felicidad a todos.
ResponderEliminarEl agrimensor castellano que nunca dejó de serlo en realidad, nos dices que no hemos publicado tu relato y no quedamos tranquilos. Envíanos un correo y contándonos cuándo y desde que dirección de email lo enviaste, cómo se llamaba y cuál era tu pseudónimo. Es decir, facilítanos toda la información que puedas para ver qué pasó y poder subsanarlo.
EliminarLos casos como éste los corregiremos y se publicarán entrando en concurso si el error ha sido nuestro o de la gestión del servidor de correo. Pero para eso tenemos que comprobar qué pasó y dónde se esconde...
Pero por si acaso: Perdona!!!
Salud, y hasta siempre, queridos francotiradores, os voy a echar de menos! Casi me da pena que este jolgorio crítico-literario llegue a su fin, porque la experiencia, de corazón lo digo, mereció la pena. Ojalá los organizadores pepineros repitan la experiencia y preparen futuras ediciones. Tenéis en mí un nuevo adepto a vuestro blog. Dicho lo dicho: ¡Qué gane el peor y que pierda el mejor! ¡Besos a repartir!
ResponderEliminarEt pluribus unum. Mar salata est. Veni vidi vici, alea iacta est, cum laude, coitus interruptus.
ResponderEliminarEx Anónimo
jajaja
EliminarEl mejor relato para el final, por supuesto.
ResponderEliminarY Sanse acabó lo que se daba; terminó la diversión ��
Hasta la próxima, fraternales francotiradores, lectores diversos y casuales, gente del blog en general.
Ex Anónimo
Querid@s, sí, querid@s porque os quiero.A un@s más que a otr@s ( a Sabihonda, por ejemplo, que es más que cariño, ya lo sabéis, que es amor a primer comentario). Querid@s, hace 295 microrrelatos que nos conocemos y éso se merece una despedida en condiciones.
ResponderEliminarGracias en nombre de dondedigodigodigodiego, soloséquenosénada, DecirPorDecir( en adelante DPD) mirandoconlupa, soloséquehedesayunadoconporras,soloséquehedesayunadochurros, CCH y algún que otro anónimo
( exceptuando ex- anónimo y alguno más). Nos lo hemos pasado muy bien. Esperamos encontraros en la próxima si los organizadores, jurado,maquetadores y/o personal en general son capaces de recuperarse de esta convocatoria y salir del psiquiátrico a tiempo.
Saludos a tod@s.
Querido El tiro por la culata me siento múltiplemete halagada porque eres muchos en uno y por tanto el amor esta multiplicado. Quizás en la entrega me atreva a descubrirme ante ti porque te confieso que yo también tengo desdoblamiento de personalidad aunque no te desvelarse nada para mantener el misterio.
ResponderEliminarY a todos os digo hasta, siempre y hasta pronto. Un placer haber compartido esta reyerta literaria.
in veritate dico tibi quod non obliviscar tui et in memoria mea semper custodiat te
ResponderEliminar«Los perdedores, como los autodidactas, tienen siempre conocimientos más vastos que los ganadores. Si quieres ganar tienes que saber una sola cosa y no perder tiempo en sabértelas todas; el placer de la erudición está reservado a los perdedores. Cuanto más sabe uno, es que peor le han ido las cosas». Umberto Eco: 'Número cero'. Lumen, Barcelona, 2015, pág. 20.
ResponderEliminarY eso es lo que he aprendido aquí, entre toda esta maraña de rarezas literarias, que lo bueno no existiría sin lo mano, ni lo malo sin lo bueno. Que, como dice esa frase de Eco, cuanto peor te van las cosas más aprendes, también se dice que la experiencia es una larga cadena de errores. No tiene sentido hacer las cosas mal porque sí, siempre se dirige hacia algo ese intento, un logro en algún sentido, como dice el relato de Odradek. Preocuparse excesivamente por la corrección y la calidad lleva a la esterilidad y la muerte creativa. Quizá haya que arrepentirse de las propias locuras, pero antes hay que cometerlas de corazón. Gracias a todos, agradecido por los comentarios que habéis hecho de mis comentarios y por haber participado en este juego tan ameno y con gente tan estimulante y de tan buen talante.
ResponderEliminarComo siempre, mis respuestas se exceden. Pero, como ocurre con lo malo, sólo si se compara con la media habitual. Yo no me veo excederme, soy lector más que escritor. Poco os retendré ya. Una última reflexión:
Cascar una nuez no es ciertamente un arte, por eso nadie se atrevería a convocar un público y, para entretenerlo, ponerse a cascar nueces frente a él. Pero si lo hace y consigue su propósito, es evidente que no puede tratarse del simple hecho de cascar nueces. O más bien se trata, en efecto, de cascar nueces, pero resulta entonces que, puesto que lo dominábamos sin dificultad, habíamos desatendido por completo este arte del que este nuevo cascanueces nos muestra de pronto su esencia propiamente dicha; para lo cual hasta podría ser de utilidad que fuera un poco menos hábil en cascar nueces que la mayoría de nosotros.
Franz Kafka, Josefina la cantante o El pueblo de los ratones